zondag 30 juni 2013

Egypte bevindt zich op de rand van een burgeroorlog

Mohammed Morsi is een jaar in functie en leidt het land steeds dieper in de chaos. Zijn resultaat is verwoestend. Ook de oppositie is niet in staat om zichzelf en de staat uit het moeras te trekken.
 
Een jaar na de ambtsaanvaarding door Mohammed Morsi staat Egypte aan de afgrond. Erger nog: als het land een mens zou zijn, hing het aan beide armen aan de rots, terwijl het gewicht van zijn lichaam hem naar beneden zou trekken. Sinds 30 juni 2012 heeft de president niets kunnen verbeteren: de economie ligt op zijn gat. De situatie van de mensenrechten lijkt op die van zijn voorganger Moebarak en van een democratisering van de sinds jaar en dag autoritair geleide staat kan alleen diegene spreken die tot het kamp van de Moslimbroeders behoort.
 
Keken de Egyptenaren na de val van Moebarak nog hoopvol naar de toekomst, nu lijken ze merendeels op een naar haat hongerende troep wolven. Wie is er in deze situatie dan nog verbaasd dat de oppositie van de “bezetting” van het land spreekt, waarvan het land “gezuiverd” zou moeten worden? Morsi´s volgelingen vallen hun critici opnieuw als “ongelovigen” aan, die de duivel in het land gebracht zouden hebben. Beide zijden knutselen al weken om de woede van hun aanhangers t gebruiken om het desbetreffende andere kamp te verzwakken. Niet weinig oppositionelen dromen van vervroegde verkiezingen, die de president uit zijn paleis moeten vegen.
 

zaterdag 29 juni 2013

Live From Tahrir Square - You Won't See This In The MSM


From: Predictable History, Unpredictable Past

Die "vreedzame meerderheid" doet er niet toe... (geüpdatet)


Een man wiens familie tot de aristocratie behoorde, bezat voor de Tweede Wereldoorlog een aantal grote ondernemingen en landgoederen. Hem werd gevraagd hoeveel Duitsers echte Nazi’s waren; zijn antwoord kan ons als richtsnoer dienen in onze houding ten opzichte van fanatisme.

“Maar heel weinig mensen waren echte Nazi’s,” zei hij, “maar een heleboel genoten ervan dat de Duitse trots weer terug was, en nog veel meer hadden het te druk om zich ervoor te interesseren. Ik was een van degenen die gewoon dacht dat de Nazi’s een stelletje gekken waren. Dus de meerderheid deed niets en liet het eenvoudig gebeuren. Voor we het in de gaten hadden ze ons in hun macht, we waren alle controle kwijtgeraakt, en het einde van de wereld was gekomen. Mijn familie is alles kwijtgeraakt. Ik ben in een concentratiekamp terechtgekomen en de geallieerden hebben mijn fabrieken vernietigd.”

Keer op keer wordt ons door de “experts” en op tv verteld dat islam de religie van de vrede is, en dat het overgrote deel van de moslims alleen maar in vrede wil leven. Deze onbewezen bewering mag dan wáár zijn, hij doet er helemaal niet toe. Het is nietszeggend gebazel, bedoeld om ons gerust te stellen, en om op de een of andere manier het spook te verhullen van de fanatici die in de naam van de islam overal ter wereld als gekken tekeergaan. Het is echter een feit dat op dit moment in de geschiedenis de fanatici de leiding hebben in de islam.

Het zijn de fanatici die marcheren. Het zijn de fanatici die elk van de 50 gewapende conflicten op de wereld voeren. Het zijn de fanatici die in Afrika christelijke of in stamverband levende groepen afslachten en die geleidelijk het hele continent met een islamitische golf overspoelen en innemen. Het zijn de fanatici die bommen laten ontploffen, doden, onthoofden en moorden om hun eer te herstellen. Het zijn de fanatici die de ene na de andere moskee overnemen. Het zijn de fanatici die ijverend voor hun geloof de steniging en ophanging van homo’s en slachtoffers van verkrachting verspreiden. Het zijn de fanatici die hun jonge mensen leren te doden en zelfmoordaanslagen te plegen.

Het harde meetbare feit is dat de “vreedzame meerderheid”, de “zwijgende meerderheid”, met geweld en dreigementen wordt onderdrukt en er niet toe doet. Het communistische Rusland omvatte ook Russen die alleen maar in vrede wilden leven, en toch waren de Russische communisten verantwoordelijk voor de moord op ongeveer 20 miljoen mensen. De vreedzame meerderheid deed er niet toe. De enorme bevolking van China was net zo vreedzaam, maar de Chinese communisten slaagden erin een onthutsende 70 miljoen mensen te vermoorden.

De doorsnee individuele Japanner was voor de Tweede Wereldoorlog geen oorlogszuchtige sadist. Toch richtte Japan in Zuidoost-Azië een massaslachting aan waarbij 12 miljoen Chinese burgers systematisch werden vermoord, de meesten werden gedood met het zwaard, de schop en de bajonet.
En wie kan het bloedbad in Rwanda vergeten? Zou je niet kunnen zeggen dat de meerderheid van de Rwandesen “vredelievend” was?

Geschiedenislessen zijn vaak ongelofelijk simpel en bot, en al zijn we nog zulke logisch denkende wezens, toch missen we vaak het meest fundamentele en eenvoudige punt: vredelievende moslims hebben door hun zwijgen elke betekenis verloren. Vredelievende moslims zullen onze vijand worden als ze hun mond niet open doen, omdat ze net als mijn vriend in Duitsland op een dag wakker zullen worden om te ontdekken dat de fanatici hen in de macht hebben, en dat hun wereld op zijn eind loopt.

Vredelievende Duitsers, Japanners, Chinezen, Russen, Rwandezen, Serviërs, Afghanen, Iraki’s, Palestijnen, Somali’s, Nigerianen, Algerijnen en vele anderen zijn gestorven omdat de vreedzame meerderheid zijn mond niet open deed tot het te laat was.

 
Intussen is het islamitisch bidden geïntroduceerd in Toronto en andere openbare scholen in Ontario, en ja, ook in Ottawa, terwijl het Onze Vader werd afgeschaft (omdat het te kwetsend was?). De islam mag dan in ons land voorlopig  vreedzaam zijn, maar dan alleen tot de fanatici tussenbeide komen.

In Australië, en überhaupt in veel landen over de hele wereld zijn veel van de algemeen geconsumeerde voedingsmiddelen voorzien van een halal-etiket. Kijk maar eens op de achterkant van de verpakking van de meest favoriete chocoladerepen en andere eetwaren in uw plaatselijke supermarkt. Het eten aan boord van vliegtuigen heeft een halal-etiket, puur om de bevoorrechte minderheid, die zich nu snel binnen de nationale grenzen uitbreidt, tevreden te stellen.
In het VK weigeren moslimgemeenschappen te integreren en er bestaan nu in het hele land in grote steden tientallen “no-go”-zones waar de politie niet binnen durft te gaan. Daar heersen de wetten van de sharia, want de moslimgemeenschappen in die gebieden weigeren de Britse wet te erkennen.

En wij, die de gebeurtenissen voor onze ogen zien ontvouwen, wij moeten onze aandacht richten op de enige groep die ertoe doet, de FANATICI die onze manier van leven bedreigen. Iedereen die eraan twijfelt dat dit een ernstige zaak is, draagt bij aan de passiviteit die de problemen de kans geeft nog groter te worden. Iedereen die denkt dat je niets overkomt als je “je maar met je eigen zaken bemoeit” moet nog maar eens goed nadenken. En denk niet dat je in je eentje niets kunt doen. Samen staan we sterk.

woensdag 19 juni 2013

This is what winning looks like



Charlie Sheen's kind of winning, that is...

"This Is What Winning Looks Like" is a disturbing new documentary about the ineptitude, drug abuse, sexual misconduct, and corruption of the Afghan security forces as well as the reduced role of US Marines due to the troop withdrawal.

zondag 16 juni 2013

Het europees parlement ondermijnt onze democratie

Door:

Over een jaar, namelijk eind mei 2014, zijn de verkiezingen voor het Europees Parlement. Het is een misvatting het Europees Parlement democratisch te achten vanwege de terminologie of omdat het wordt gekozen.

DEMOCRATIE
De essentie van democratie is dat besluiten worden genomen door mensen die het regardeert of in modern jargon: door de stakeholders. Hetzij omdat ze zelf de beslissing nemen, hetzij indirect door de door henzelf gekozen politici in een vertegenwoordigende democratie zoals die een paar decennia geleden nog in Den Haag en in de Provincies en Gemeenten functioneerde; en waarbij het niet gaat om de macht van de meerderheid plus één maar om het pogen zo veel mogelijk recht te doen aan ieders – d.w.z. van onze burgers – belangen in overeenstemming met onze christelijke en humanistische waarden.

BRUSSELS DICTAAT
Ongeveer 75% van de regelgeving komt thans uit Brussel en wordt ons opgelegd zonder dat we daar invloed op kunnen uitoefenen. Driekwart van de beleidsambtenaren wordt bezig gehouden met het implementeren van Eu-regels, en voor beleid dat ons Nederlanders aanspreekt is geen plaats meer. De invloed van onze volksvertegenwoordigers is volkomen uitgehold. Maar in het Europees Parlement hebben we er eigenlijk niets voor teruggekregen. We zijn de speelbal geworden van buitenlandse machten: Inmiddels zijn door de Eu de bevoegdheden van onze Eerste- en Tweede Kamer, Gemeente- en Provinciebesturen flink uitgehold. En de onmisbare collectieve voorzieningen zoals nutsbedrijven, die waren opgebouwd met het door onze voorouders afgestane belastinggeld en die dus ons gezamenlijk eigendom waren, hebben we onder dwang van de Eu moeten privatiseren = verkopen aan graaiende neoliberale kapitalisten, zodat wij de democratische zeggenschap over essentiële dienstverlening en prijs kwijt zijn .

NEDERLAND

Momenteel hebben wij Nederlanders 26 van de 754 zetels (volgens het verdrag van Lissabon zijn er 751, maar de Duitsers weigeren er drie in te leveren) in het EP, dat betekent 3%.)1 Denkt u dat we daar dan wat in de melk te brokken hebben? Het maakt dus nagenoeg niets uit op welke partij u stemt, of dat u niet gaat stemmen. De betrokkenheid van de burgers is de laatste 20 jaar met een procent per jaar gedaald. Federalisten beginnen zich daarom zorgen te maken om hun legitimiteit, want in 1997 was de opkomst nog 63 % en in 2009 slecht 43% (dit cijfer is bovendien geflatteerd omdat in sommige landen een opkomstplicht geldt), en bij ons 36%. Daarom is de propaganda machine ingezet met bijvoorbeeld "Het jaar van de Burger": In de meeste landen worden debatten gehouden tussen prominente EU-ers en het volk. Nederland is voorlopig niet ingeprogrammeerd. Waarom? Wellicht hebben de federalisten geen weerwoord tegen de argumenten van het Burgerforum-eu.nl?

Lees meer op: Amsterdam Post